Een dag op het voordek ...

We schrijven zaterdag 5 januari. Op de D-steiger maakt de bemanning van de Prince de Pétarcq de boot wedstrijdklaar: grootzeilhuik verwijderen, schoten en genua klaarleggen, de Webasto op volle kracht zetten. Er is nog bijlange na geen winter in zicht, maar bij een miezer-regen en een al even kil westenwindje is het toch véél aangenamer om je te kunnen omkleden in een lekker warme boot…

Bij de takenverdeling noteren we geen verrassingen. Hoewel. Ice mag zich uitleven aan het roer, Luc neemt achter hem de loef-runner voor zijn rekening. Kathleen gaat vandaag spinnakeren. Ze kijkt er al naar uit want de baan blijkt één gigantische windward-leewardbaan te zijn… om van te snoepen. Mark-Mr-Gadget doet de navigatie vanop zijn tablet, Peter heeft de grootschoot al in handen. Geert, Sam en Jan verdelen de taken in de cockpit: genua’s vieren en weer aanhalen, spi-boom uphaul tijdig aantrekken… je kent dat.

Erwin is al op weg naar de mast, en op het voordek, daar heerst Lucas. Hoewel: hij is blijkbaar ergens opgehouden onderweg want om half twaalf is hij er nog steeds niet. Boodschap inspreken want antwoordapparaat… Tien minuten respijt. Nog steeds geen Lucas. De timing smeekt om de landvasten los te gooien… wat we dan helaas voor hem dan ook maar doen.

De schipper trekt een reddingsvest aan en gaat het voordek bekijken. Je moet van alle markten thuis zijn, nietwaar? Ik loop alle lijnen na, zie dat de genua in de juiste groef zit, probeer al eens te achterhalen langs welke kant de spi straks op moet. Tijdens het buitenvaren is het antwoord eerst ‘boom aan bakboord’. Twee tellen later komt er ‘stuurboord’ over de lippen van de navigator, gevolgd door een ‘dat zien we straks wel’… Er zijn nog zekerheden in het leven…

We hijsen de zeilen en proeven al eens van de windsterkte en –richting. Ons weer gewoon: een lang kruisrak richting zee met een amper 10 knopen wind, en dan plat voor het laken terug naar Colijnsplaat. Dan zal ons klein spinnakertje zich wel van zijn beste kant mogen laten zien.

In de fase voor de start leer ik nog gauw de voordekker-signalen-bij-spannende-starts, en vraag me af hoe ik in hemelsnaam die afstanden tot de lijn ga inschatten. Ice besluit iets aan de hoge kant te gaan starten, over stuurboord, in de hoop dat al wat bij de groene ton start snel overstag gaat en fluks de stroom mee gaat opzoeken op weg naar de eerste rode ton.

Fout. Ongemeten schippers maken graag onnodig lange slagen, ook nu dus: een paar exemplaren willen mordicus over bakboord tot bijna tegen de wal ‘want dan hebben wij voorrang meneer’. We liggen zo goed als stil in de wind, en pas nadat de eerste golf naar links voorbij is, vallen we af, nemen we snelheid en koersen vol over stuurboord onder het gros van de vloot door. Het gaat lekker hoog aan de wind.

Een paar slagen later liggen we vooraan in het veld: de Karel met zijn houten Poot is al gaan vliegen, de Shamrock, Olympix, Playstation, Pinta, Achiroe, Andiamo en de Hawk liggen nog voor ons. Net voor de eerste rode ton zien we hoe de Andiamo van geen wijken wil weten en de Achiroe prompt de zandbank op laat varen. Mooi. Net daarvoor waren ze net voor ons langs gevaren, over bakboord zeilend, maar vergaten ze de Olympix tot overstag te dwingen. Raar.

Enfin, aan de eerste boei liggen we al zesde, want de Andiamo loopt wat te ver naar de rechterkant en uit de stroom. Van een remonte gesproken. De overstagmaneuvers verlopen vlot: met Erwin zorgen uw voordekker-voor –een-dag ervoor dat de genua als het ware naar de nieuwe lijzijde getrokken wordt, inclusief het gekende ‘broek’-trekken.

Aan de R15-SvC2, de bekende vaarwatersplitsingston, lopen we in twee korte slagjes wat verder door richting extra winst dankzij de vloedstroom uit de Roompot, en Ice weet de boot aan loef van de intussen op ons afstormende spinnakers van de ORC-vloot te houden, al op terugweg naar Colijnsplaat. De rest van onze concurrenten verkiezen de lijzijde. Mis poes. We komen warempel als vierde aan de boventon! Met de hete adem van de Jedi in de nek.

De spi-hoist verloopt helaas wat moeizaam, want ondanks alle voorbereiding is de voordekker er in geslaagd om de loefschoot door de reling te laten gaan… Op de Jedi profiteren ze er van om de letters van de thuishaven op onze spiegel van heel dichtbij te komen bekijken. Met hun iets grotere spi zijn ze bijlange niet trager dan ons. Dat zagen we al in oktober…

Welke brave ziel hen in hun oor fluisterde om daarna van ons weg te gijpen naar de rode-tonnen-kant in plaats van ons te volgen en voorbij te zeilen richting groene baanzijde, wij kennen hem niet… Maar hij was deze keer wel onze bondgenoot. Exit gevaar ‘Jedi’… De Pinta hielden we goed bij: ook zij lijden aan hetzelfde ‘mama-kijk-mijn-klein-spinnakerke’-syndroom als wij… Intussen spoelen de snelle ORC1-jongens één na één over ons heen. Niet ver voor ons zeilt de Shamrock, en achter ons zien we de Achiroe met zijn in onze ogen g-i-g-a-n-t-i-s-c-h-e spinnaker dichterbij komen. We ontwaren ook de typische breed geschouderde X99-spi van de Andiamo…

Gelukkig herinneren we ons dat we dit jaar meestrijden voor de lol, en niet meer voor de ereplaatsen en maken met een redelijk te noemen vlotheid de ene geslaagde gijp na de andere. Het is, zo bedenk ik me, mijn eerste keer dat ik op het voordek én in wedstrijd de nieuwe loefschoot in de bek van de spiboom steek. En het lukt me nog min of meer ook…

Aan de groene SvC11, net voorbij die maffe-met-appelen-smijtende vissers, gaat de genua terug omhoog in de tuffluff en verdwijnt de spi in-no-time terug in de zak. Twee drie slagen later finishen we in het kielzog van de Olympix, en dat is toch een X-43…

Na de supergezellige nieuwjaarsreceptie in ons weerom heerlijk warm salon, trekken we nog even naar de club om daar te horen dat we uiteindelijk negende zijn geworden. De mannen van de Pinta komen ons feliciteren, volgens hen zijn we de morele winnaars. Ik feliciteer hun dan ook prompt met hun nieuwe grootzeil dat ze gaan bestellen. En zo is iedereen gelukkig…

Op 2 februari zijn we weer paraat. Lucas ook denken we...