Een zucht wind

Zaterdag 2 maart - wanneer we de wagen parkeren op een plekje bij de vissershaven staat er een flauw briesje uit het noorden. De voorspellingen zijn dat dat briesje het geleidelijk aan zal laten afweten, om tegen een uur of één weer op te steken. De vraag op ieders lippen: "wat gaan de Goofen hiermee doen?"...

In afwachting van het verlossende antwoord maken we alvast de boot zeilklaar: schoten klaarleggen (ook de lichtweer-spischootjes), zeilhuik al van het grootzeil halen, lichte genua klaarleggen... Ook het Webasto'ke aansteken hoort sinds kort bij de nieuwe voorbereidingen: er gaats niets boven een lekker warme boot als je gaat winterzeilen (we weten dat de Jedi meeleest en dat er daar ook iemand is die graag zou willen dat manlief zo'n toestel installeert...).

Tegen kwart voor elf trekt Geert gewapend met pen en papier naar de briefing om het Goofen-verdict te aanhoren. En hij gaat niet alleen. We hebben hem een maxi-fles Duvel meegegeven die hij aan de goofen mag overhandigen. Niet zomaar. Neen. De fles is bestemd voor de eerste Ongemeten boot die nu gemeten gaat varen. Kwestie van wat twijfelaars over de meet te trekken...

Onze boot is nu aangenaam warm binnen, en we wachten gelaten op Geert. Nu ja, wachten; om tijdig buiten te geraken en niet te parkeren op een slib-bult in het zicht van de havengeul, verleggen we de boot al naar de vissershaven, waar we Geert dan zullen oppikken. Volgens de dieptemeter en de kleine teen van stuurman Ice was het inderdaad hoog tijd om uit onze box te sluipen...

Geert komt er na een tijdje toch door (had niets met de fles Duvel te maken zei hij), en blijkt een kanjer van een baan op zijn blad geschreven te hebben... Eerst een lang rak naar de R2/SvC15 (onze geliefde splitsingston), en vandaar uit in verschillende lussen naar de Hammen. Lang geleden dat we die nog eens gezien hebben... Uit de Hammen leidt de baan ons dan naar de Overloop van Zierikzee, langswaar we via de SvC11 naar de finish mogen.

Geert wordt prompt gebombardeerd tot officiële 'baan-in-het-oog-houder', want we willen geen boei missen. We zijn bij de eersten op het water, zodat we alvast wat rakjes kunnen trekken. Kwestie van de spieren al eens op te warmen. Tegen starttijd aan sluipen we onder de rest van ons veld naar een plek dichter tegen de wal (niet te dicht want er ligt daar ook een zandbank).

Op het startsein gaat de spi naar boven (niet meteen, maar toch binnen aanvaardbare limieten) en trekken we met halve wind (in nu een erg zwak briesje) naar het westen. De koplopers verzeilen na amper twee mijl zeilen in een windloze zone, zodat het hele pak in de buurt van de R2/SvC15 weer bij mekaar drijft. En dat mag je letterlijk nemen want de wind valt weg. De boten zonder anker vallen vrij snel op want die drijven al snel terug richting Colijnsplaat: het tij staat tegen nu... Het regent opgaves. Wij hangen achter ons anker en wachten op wind. En wachten...

Tegen een uur of drie - we zien nog steeds geen verbetering- besluiten we stilletjes op te ruimen. De Goofen stelden immers een limiettijd in van 17u00, en mocht de wind terugkeren, dan heeft niemand tijd genoeg om in de resterende minuten nog het ganse parcours af te leggen. dus de spi terug in de zak, genua opgevouwen en in de zak, grootzeil naar beneden, huik erover. Op het moment dat we de motor starten, gebeurt uiteraard het niet voorziene: de wind steekt (erg zacht) weer op...

We kijken nog even naar mekaar: hijsen we de hele zooi weer op? Of trekken we toch terug richting Colijn met iets betrouwbaardere mechanische wind? We houden het op het laatste, en meldden bij aankomst netjes aan de Goofen dat we bij de opgevers gerekend mogen worden.

Toen we om 17u30 huiswaarts reden, zagen we de eerste schepen finishen. Uit de Hammen zagen we nog de staart van de vloot op spi richting Zierikzee spoelen. Dat zou wel eens een erg late finish kunnen worden. Wij waren in ieder geval op tijd thuis, en dat vond de vrouw dan weer een leuk idee... Op naar de laatste Goofy race op 6 april, met iets meer wind naar we muogen hopen...

De Goofen hebben in al hun barmhartigheid beslist om de doorzetters te belonen: de limiettijd werd vakkundig onder de mat geveegd, zodat er toch een klassement kwam. Geef ze eens ongelijk...